Het Paleisplein is het grootste en indrukwekkendste plein van Leningrad. De noordkant wordt in beslag genomen door het Winterpaleis, aan de zuidkant zie je het indrukwekkende geel-witte gebouw van de Generale Defensiestaf. Het werd tussen 1819 en 1829 gebouwd door de Italiaanse architect Carlo Rossi. In het midden wordt het gebouw onderbroken door een poort in de vorm van een klassieke triomfboog.

Aan de oostkant wordt het Paleisplein afgesloten door het gebouw van de Koninklijke Wachters en aan de westkant staat het prachtige Admiraliteitsgebouw met daarvoor de Admiraliteitstuinen. Op die plek lag oorspronkelijk een scheepswerf, waar de eerste schepen van de Russische vloot werden gebouwd. Tsaar Peter de Grote heeft er zelf nog schepen ontworpen. Het huidige classicistische gebouw stamt uit 1822 en is een creatie van de architect Adrian Zacharov. De gouden spits van de Admiraliteit is bekroond met een windvaan in de vorm van een boot. De Admiraliteit is niet te bezichtigen – het is een marineacademie – maar je kan wel door de fraaie tuinen lopen.

Midden op het plein staat de rode, granieten Alexanderzuil, die werd ontworpen door de Franse architect Auguste de Montferrand. Deze zuil weegt maar liefst 600 ton en herinnert aan de overwinning van de Russen op Napoleon. Op de top staat een engel die een slang vertrapt, symbool van de overwinning van het goede op het kwade. De Alexanderzuil is op zijn mooist vlak voor zonsondergang als het laatste licht weerkaatst op het rode graniet.

Het Paleisplein is ook een historische plek. Hier werd in 1905 op ‘Bloedige Zondag’ de kiem gelegd voor de latere Russische Revolutie. Op 9 januari 1905 trokken meer dan 100.000 arbeiders naar het plein om betere arbeidsomstandigheden af te dwingen. Ze werden onthaald met kogels. Dat bracht een schok teweeg onder de arbeiders en sindsdien groeide de aanhang van de bolsjewieken (de communisten). In 1917 bestormden arbeiders, boeren en matrozen de Hermitage. De tsaar werd verdreven en de communisten grepen de macht.